mukatu
1.
(L, BN, R, S ap. A
; SP (sin trad.), Gèze 340, Dv, H).
"Moucher, ôter la morve. Muka zazue haur hori, mouchez cet enfant. Mukatzen bahintz, [....]. On dit d'une personne maladroite, ignorante, etc. Mukatzen ere eztaki
"
H.
"Sonarse las narices"
A.
El ambiguo 'moucher' (trans.) de SP, Gèze y Dv, podría corresponder tbn. a la segunda acepción.
Mukudun dena, muka bedi.
(Prov.). H.
2.
(L, BN, R, S; VocBN, H),
mokatu (S)
Ref.:
A (muka, mukatu);
Lrq (moka)
.
"Moucher une candelle"
VocBN
.
"Moucher une bougie, une chandelle, une lampe. Barnegi mukaturik, hil da argia
"
H.
"Despabilar. Muka zak argi hori (L-ain, BN-ciz), despabila esa luz"
A (s.v. muka).