munduzale
1.
(V-gip ap. Etxba Eib
) .
(Sust. y adj.).
"Mundano. Mundua laga eban, astirik bako munduzalion ordiak eitteko asmuan Jaungoikuan aurrian
"
Etxba Eib.
v. mundutar.
Munduzale erhoek.
SP Imit III 16, 2 (Ch munduaren maitatzaille, Mst mündü hunen maithazale, Ip mündiaren adiskide, Pi ludi-zale, Leon mundutiar).
Enganatzen dire halaber munduzaleak, ikusten direnak xoilki maitatuz.
Ib. 50,8 (Pi mundu-zaleak).
Konfesore lasai, mundu zale ta nola alakoa.
Mg CC 135.
--Nor da Mundua? --Gizon mundu zaliak ta gaistoak.
CatLlo 80.
(tbn. en algunos catecismos del s. XIX: BOEans 497 (Bera), 628 (Uharte-Arakil <munda->), 41 (Lizaso), Echn ib. 229 (Elizondo) y 569 (Inza), BOEg 2986 (Etxarri-Aranaz), BOEv 392 (Orozko) y 824 (Bergara) munduzale)
Munduzale gaizto ta biurriakandik alde egiñaz.
KIkV 58.
(tbn. en KIkG 40)
Begi-argi onek, munduzale itsueri lillura biguin limurkoiez goxatzen die bizia.
Or Aitork 286.
v. tbn. Eguzk LEItz 126.
2.
(Sust.).
Afición al mundo.
Mundu-zalea utzi nunetik / amaikatxo gau-ordu bai / emana nazu.
SMitx Aranz 165.