munjau
1.
(H (S)),
munjaro (S-saug ap. Lh),
munjera (S-saug ap. Lh),
muntjaro (Foix).
"Sorte d'étoffe en laine grossière dont se couvrent les pasteurs en leur couchette"
H.
"Couveture du lit de camp des pasteurs, muntjaroa
"
Foix (Lhande transcribe erróneamente muntjarro).
Orhaka urhenturik, bi ilharropa handiz eta munjau <-gau> batez thapatzen die.
D. Béhéty GH
1931, 108.
Azen horien parian doatza hirur asto huntsa kargatürik, anhuaz, gazna egiteko bertzez, munjauz eta oholez, olhako hegatzeko xiluen thapatzeko.
GH 1935, 403.
Aresen ilhetik egin arropak eta munjauak, hen larrütik abarkak.
GAlm 1950, 41.
2.
"
Munjaua, [...] il se prend en BN pour leur couchette elle-même"
H.