murritu
1.
(
V, G; Lar,
Mg PAbVoc,
Izt 36v,
Hb,
H),
muuritu
Ref.:
A;
Satr CEEN
1969, 103
.
Disminuir, reducir(se), escasear; despojar.
"Cercenar"
Lar.
"Coartar, limitar"
Ib.
"Despojar a alguno de cuanto tiene"
Mg PAbVoc.
"Secarse una fuente (G-nav)"
Satr CEEN
1969, 103.
Harriet trae además: "uleak murritzea, tailler les cheveux", sin duda una mala interpretación de ule murritu 'cabello ralo' de Moguel. v. murriztu.
Betuliak erdi zuri ta erdi murritubak.
Mg PAb 72.
Buru ule murritu edo zuritubaz.
Mg CO 114.
Sabel ain muuritua / noiz bait betetzeko.
Mg ( in
VMg 109 (tbn. en Zav Fab RIEV 1907, 537)
).
Murritubagaz duazala gari, arto edo eurak daukezan labore edo frutak.
Astar II 173.
Geratuten zara polsia murriturik.
Ib. 30.
Langilleetarañoko guziai beren alogerak murrituaz.
Arr GB 15s.
Anbotoko mendi entzutetsua, zaarren zaarraz burua murrituta daukan menditzarra.
A Ezale
1897, 19a.
Ur egosi epelak / eta iturriak / ez ditu murritutzen / nere egarriak.
JanEd II 12.
Baserritarrak iñungo mesederik ez, da errotari gaixuei bizibidie murritu.
Gerrika 123.
"(V-arr-m, G-azp), quedarse sin dinero en el juego"
A.
2.
(Izt 8v, VocCB
→Dv).
"Ajarse [...] murritu (V, G)"
VocCB
348.
BURU-MURRITU (H).
Calvo, que ha perdido pelo.
Aguretu, buru murrituak, ta oin batarekin sepulturan daudenak.
Mg CC 172.