muturtu
1.
(gral.; SP, Aq 957 (AN), H; -th- VocBN , Gèze, Dv, H)
Ref.:
A;
Lrq (müthür);
Elexp Berg;
Gte Erd 150, 294
.
Enfadar(se), molestar(se).
"
Muturturik dago
"
SP (sin trad.).
"Devenir boudeur"
VocBN
.
"Bouder"
Gèze.
"Amohinarse"
A.
"
Bi familixak muturtuta dare aspaldittik
"
Elexp Berg.
Den okhasinorik ttipiena, aierurik gutiena gorrotatzeko eta muthurtua iartzeko asko dudala.
Ax 287 (V 192).
Despitaturik, muturturik, hitzgaitzkaturik eta aldaraturik hartuko duen urrikimendua.
SP Phil 239.
Gure kontra erasten badute, muthurtzen bazaizkigu.
He Phil 228.
Zapuztuta, minberatuta, muturtuta.
Ag G 118.
Mutxurdin txaldan au muturtuko ezpazan.
A Ardi 77.
Gaitz arek noiz-nai muturtuta, iñorekin itzegin nai etzuela, jartzen zuen.
NEtx Antz 87.
Gure Pio Baroja ere Elizarekin muturtu-samarrik bizi bait-zan aspaldi.
EG 1956 (3-4), 115.
Tuniziak ez zuen nahi ukan berea desbaliatu, eta geroztik muturtuak omen ziren frantsesak.
Herr 27-8-1959, 1.
2.
(V-gip ap. Iz
ArOñ
).
Hozar.
MUTTURTU
(Forma con palat.). Enfadarse, molestarse, amohinarse. "Mutturtu, amohinarse <-ti->" A Apend.
Zeren ez naiz ni hargatik bekhaiztuko, eta ez mutturturik gaitzez iarriko.
Ax 19 (V 10).
Nahiz mutturtu eta oldartu ere zaion noiz-behinka [Aristotel Platoni]
.
Lf ( in
Zait Plat XIV
).
Bizkitartean horien artean batto doi bat... mutturtu omen zen pobreziako botua egitean.
Etcheb Obrak 121 (ap. DRA
).