suplitu
1.
(sü- Gèze).
Cubrir (una necesidad, una falta), suplir.
"Suppléer"
Gèze.
Ezen ni falta ninzena suplitu ukhan dute Mazedoniarik ethorri izan ziraden anaiék.
Lç 2 Cor 11, 9 (He probeditu, TB husbethe, Dv estali, Ol, Ker bete
).
Zuen abundanziák supli beza haién peitutasuna.
Ib. 8,13.
[Obra] aietan supli ditezen [sic] guri falta zaiguna.
Ber Trat 19r.
[Konfesore] onek bere galdetzeko moduaz supliduko dio asko konzientziako examina.
OA 134.
Nik ments dütüdanen ororen süplitzeko ükhezü huntarzüna.
Mst III 10, 4.
Supli beza zure odol preziosoak nere disposizioneari falta zaiona.
BaztSerm1
256.
Mortifikátu gústoa ta suplitu nezesidádea.
LE Prog 124.
Supli itzazü ene doloriaren eskaztarzüna[k].
UskLiB 101.
2.
Sustituir (con).
Enthelegiaren adiniala heltü direnek batheyia süplitzen ahal dieia zerbaitez?
CatS 69.