sutatu
1.
(
BN ap. A
; VocBN
,
Dv (BN),
H),
sutau.
Animar(se), inflamar(se), enardecer(se).
"Inflamarse un individuo, animarse"
A.
v. 1 sustatu.
Gero ere etsai berak hautatuko ditu eta sutatuko ifernuak jenden omenean Iñazioren galarazteko.
Laph 106.
Bere hitzaz berotzen ditu, sutatzen ditu.
Ib. 5.
Hartzen zütielarik egün oroz orenak Jinkoaren othoitzeko, irakurtze saintü baten egiteko eta elhesta zelütiar zonbaitez algarren sütatzeko.
Ip Hil 143.
Nok biotz-jausia sutauko?
"¿Quién les alentará?"
.
Arriaga Lekob 47.
(Part. en función de adj.).
"Ardent, kharsü, sütatia
"
Foix.
Haren bihotz garbi eta saintia etzen jadanik aski sühar, hanitxez sütatiago agitzen da.
MaiMarIl 97s.
Serafinek zien beno amorio sütatiago batekin.
Ip Hil 40.
Geroztik izan bainaiz ni ere bertsuzale sutatua.
Larre ArtzainE 246.
2.
"
Sutau (incendiar), de su (fuego)"
AG 2332.
Lekaretxia sutau eben; baña, alegiña egin ebenarren, elexa edo txadonak eta ixilddokijak ezeben su-artu.
AG 1577.
Etxera eldu zaneko sutaurik ikusi eban.
BAizk Ipuin 32.