tilape
1.
(-ill- SP→A, Urt I 549, H).
Carena, parte baja de la nave; quilla.
"Carene de navire"
SP.
Jira-bira egiten badu zure ontziyak eta tillape edo killari elduaz zaudela.
EEs 1918, 158.
Gaiñeko zubia hautsi, / ura tillaperat jautsi, / tillapean ura gora, / untzia doha ondora.
(1798).
BertsZB
99.
Ontzi meiak aateak bezala ura urratzen du, ta tillapeak apar-muilloak ebakitzen.
"Avec sa quille"
.
Or Mi 131.
Arguren tilapea egabanatu izan ezpaliz.
Zait Egan
1963 (4-6), 253.
Andik [oianetatik] ateratzen dira [...] txalupentzat tillape txilbortuak.
Ibiñ
Virgil
91.
2.
Nombre dado a cierto tipo de pétalo.
Aldamenetako beste txikiagoai egak deitzen die, eta oien azpian dagon lore-ostoari tillapea, agian txalupa antza daukalako.
Ibiñ EG
1951 (7-8), 12.
TILAPE-BIRLA.
Bolo (del juego de bolos).
Gazteak kanpoan, tillape pirla egozten edo pilota jotzen.
Lh Yol 24 (tal vez por influencia de fr. quille, 'quilla' y 'bolo').
TILAPE-MAKUR
(Adj.). De curvada quilla.
Ontzi tillape makurrak, nekez egari ditzake olatuak dagoneko.
Ibiñ
Virgil
77.