turbatu
(Lar, Añ).
Turbar(se).
v. trublatu.
Aren ederrak banengian / konsoladu ta turbadu.
Lazarraga B16, 1182rb.
Luzifer andi balerosoa, ez adila turbadu. / Ire fabore etorri gaituk.
Acto 197.
Txakolin orrek turbadu deutsu begietako bistea.
Ib. 338.
Galai ori turbatu, ta ikara jarri zan.
Cb Eg II 165.
[Ardoan exzésoak] gaistatzentú humóreak, itxekitzendú odóla, turbatzendú búrua ta laburzendú bizia.
LE Prog 112.
Biyotza turbaurik, inkietaurik eta sosegu bagakoak ezetako eztauko disposiziñorik.
Zuzaeta 157.
Eztáiela turba zuén biótza, ta ez lótsa.
LE Io 14, 27.
Turbatu zan Maria Birjiña Santisima Aingeruaren hitzak aditu zituanean.
Gco I 457.
Nola guzia turbaturik eta kezkaz beterik bizi oi dan, ondasunetan bere biotza, eta amorioa ipiñirik daukana.
Gco II 38.
Edanaren ondoren ainbesteraño irabiatzen, mudatzen, turbatzen, eta moteltzen danean.
Ib. 60.
Zenbat eriotzaren gertuago anbat naigabetuago eta turbatuago arkitzen da.
Ib. 90.
Au eitzean errege Herodes turbatuzé, eta arekin Jerusalen guzia .
EvAN Mt 2, 3 (Hual, Samper turbatu; He altaratu, TB trublatu, SalabBN, Echn beldurtu, Dv asaldutan sarthu, BiblE larritu
).
Ikustean diszipuloék zabilalá itxasoin gañean turbatu zeré eta erran zuté: fantasma bat dá .
Ib. 14, 26 (Hual turbatu; TB trublatu, Dv asaldatu, Echn arritu, Samper lotsatu, Ip, Leon izitu, BiblE izutu
).