txalu
1.
(V-arr-oroz-m ap. A),
xalu.
"Persona que anda contando en todas partes lo que de alguien sabe"
A.
Bitartean, neska gangar aiek, elkarreri onako zerok esaten ari ziran, bekaizkeriz, Laztantxuren kontra: [...]. Eta olaxe ziarduten, ixiltzeke, neska xaluok.
Alt LB 82.
Esan bere bai, mutillak [medikuari] isil isillik, gau aretako ibillera galdu-gordekoa. [...] Ba ekian entzulea, Olarratzen aldekoa ez zana, ta ezta gizon txalua bere.
Erkiag BatB 99.
2.
"(V-ger), persona miserable. Txalu orrek etorri jatazak berbetan lengo egunean, el día pasado me vinieron a hablar esos pobres hombres"
A.
Txalu orrexeri Malentxorekiko bideak, geien da geiago, eragoztea nai giñukek lenbailen.
TAg Uzt 141.
Zatituko luke esku-artean, zotza bezela, zalduntxo txalua.
Ib. 42.