1.
(
V-ple-m ap. A),
txangu.
"2.º (V-ple), cojo; 3.º (V-m), débil, enclenque, de manos débiles y caídas"
A.
Cf. VocNav: "Chango. Andar a chango, andar a la pata coja, saltando sobre un pie (Améscoa)". v. txainku.
Nork esan zenbat eratako anima gauden? [...] Alaiak, illunak, argiak, motzak [...]; erren, txango, ezkel, zitalak.
Ag G 331.
"Ez da bete-betean herrena edo eskumotza. Gehiag da eskuren bat edo hankaren bat deformatua, okertua, bata bestea baino meharragoa, etab. duena. Esku txangua daka
"
ZestErret.
"Besue txangue dauke orrek" (G-azp, comunicación personal).
Denbora luzean ibilli zan eskua tokan zuala, ta azkenean erdi txangoa gelditu zitzaion.
JAzpiroz 38.
Esku txangoarekin kopeta igurtzita.
Ib. 38.
(Fig.).
Eta ibilli bear / dirutikan txangu.
Insausti 58.
(V-arr-m, G-goi-to?)
Ref.:
A (txango, esku-txango)
.
(Como segundo miembro de compuestos).
"(V-m, G-to?), defectuoso en cualquiera de las extremidades. Besatxango, manco, enclenque de brazos. Kaderatxango, cojo, enclenque de pies"
A.
Esku-txangu baten jai-eguneko sendatzea.
Lard 402.
Alderatu ziran bera gana [...] mutuak, itsuak, errenak, eskutxangoak eta beste asko.
Ur Mt 15, 30.
Beso txango ta errena pranko / izango dek baztarretan.
Auspoa 86-87, 142.