urrueta
(V-och-m ap. A; Dv (que cita a AB)).
Arrullo.
v. 1 urru, urruka.
Alan errenik nok jarri zaitu / usotxo biotzekoa ? / Nun dozuz oraiñ zuk antxiñako / urrueta eztitsuak ?
AB AmaE 58.
Igoa zara Esposoaren abiara zu, / uso sotilla, emengo bullai urrindurik, / goian dozuzan urruetakaz gaur nadin batu, / soñutai on bat, ai, baneu nik!
Ib. 156.
Non itxi leike deitzen badeutsa / laztan ta neure usua, / bere urruetak entzuten baldin / artuten badau gustua?
AB Ezale
1897, 147b.