onezko
1.
(G-to) .
(Gralmente. pl., con egin, etc.).
Paz, paces.
"
Onezkoak egin giñituen (G-to), hicimos las paces"
A.
Cf. ONEZKO (s.v. 1 on).
[Don Carlosek eta Santa Cruzek] onezkoak egin zituten eta elkarrekin gosaldu.
Or SCruz 129s (v. tbn. Aitork 229).
Zoaz leenik zure anaiarekin onezkoak egitera.
Ir YKBiz 122.
Bere eriotza urbil nabaiturik etxekoekin onezkoak eginda aurkeztu nai ote zun Jaungoikoaren aurrean?
Etxde AlosT 90.
Onezkoak nai dittuzute [...] nere ogasun eta diruen atzetik baitzabiltzate, ez nere naitasunez.
Ib. 65.
Lenen-semearen jaiotza zala ta, senar-emazteak aldi bateko onezkoak egin zituzten.
Etxde JJ 107.
Aspalditxotik andrearekin asarretuta [...] geroztik etzuten beren artean onezkorik izan.
Ib. 181.
An iraungo zun, bien artean onezkoak eginzale.
Ib. 125.
2.
"
Onezko. Reacción (en un enfermo)"
Zam Voc.
.