oinorde
1.
(H; oiñ- V-m ap. A
, oñ- Lar, Añ, H).
Heredero, sucesor; sustituto.
"Substituto, substituído"
Lar.
"Cabeza de hierro, testa de ferro, oñordea, besteren ordea
"
Ib.
"Teniente, substituto"
Lar, Añ.
"
Ene oin-orde igorriko dautzut ene semea
"
H.
"1.º (V-m), heredero natural, es decir quien tiene facciones, dolencias, prendas de carácter, etc., como los antepasados"
A.
"(V), sucesor [...] (JJMg BasEsc 41)"
Ib.
"(AN?), substituto (Mb JBDev)"
Ib.
v. oinordeko.
Dagoela goizeraño Elizan Jaunarekin zure oñ-orde ta partez.
Mb JBDev 354.
Erromako Aita Santuba da San Pedroren oiñordia, Obispo Jaunak dira Apostolubeenak.
JJMg BasEsc 41 (106 oiñ orde).
Jaunak Pedro utzi zuan, bai, / au zan bere oñordia.
Auspoa 82, 107.
Etxahuniako oiñorde-oia jendarmai oldartu zitzaien.
Etxde JJ 191.
Ez bait-da nere Ixaak-ekin neskamearen semea oñorde izan bearra.
Ol Gen 21, 10 (Dv premu izan, Ur jabegaia izan, BiblE oinordeko izan).
Ondorengo oinordeak bete-bear au izaten zuen.
Zait Plat 22.
2.
Herencia.
Zalduntxoen oinordea herriarena ez den artean, [...].
"La herencia de los Caballeritos"
.
Lasa Poem 64.
OINORDE-LAGUN.
Coheredero. v. oinordekide.
Jaungoikoaren oiñordeko gara, izan be, eta Kristoren oiñorde-lagun.
Ker Rom 8, 17 (v. tbn. EgutAr 11-7-1959 (ap. DRA) Kristoren oñorde-lagunak
).