orron
1.
(V, G ap. A
; Lar, H) .
(Uso pred.).
Vagante, errante.
"Vago, orron dabillena
"
Lar.
"Vagante, vagaroso, orron dabillena
"
Ib.
"Vagar, andar por varias partes, orron ibilli
"
Ib.
"Errante"
A.
Cf. 1 aron, orronatu.
Asi ez nadin orron ibilten zure lagunen taldeen ondoren.
CantCS 1, 7.
(tbn. orron ibili en las vers. vizcaína gral. y de Marquina; Ur bazterrez-bazter, Ol or-andik, Ker galduta)
Atera nendiela orron ibillitzera gaueko erregiñ oriak argitutako oianean.
Otag EE
1882c, 534.
Etxerik ez-ta, ijitu-antzo / ik orron ibilli bear.
SMitx Aranz 20.
Basabereak bezela mendiz-mendi, orron eta norabage ibilli bearra izanen zun.
Etxde JJ 157.
Jonengan ere, gogoa ta irudimena orron ebiltzan.
Erkiag Arran 65.
Permesiko ibai ertzean orron dabillen Gal-ena.
Ibiñ
Virgil
49.
2.
"Vago, sin consistencia, orrona
"
Lar.