pintatzaile
1.
(Urt),
pintazale,
peintatzaile (SP).
Pintor (artístico).
"
Peintatzaillea, qui peint"
SP.
"Anthropographus, gizon pintórea, gizon pintatzáillea
"
Urt II 146.
"Chorographus, [...] herri pintatzáillea
"
Ib.
V 5. v. margolari,
pintore.
Pintatzaille batek egin baleza imajina eder bat.
Ax 171 (V 116).
Apelles pintazale famatu hura.
Tt Onsa 174.
Santugilla edo pintatzalle batek, argin edo arotz batek.
Añ
MisE
145.
Migel de Olarreaga, pintatzalle oberenetakoa bere langintza Erroman estudiatu ta ikasia.
Izt C 470.
Pintatzalle baten pensamentua bere kuadro baten ikusten dan bezela.
Ag Serm 205.
Irurak ertizaleak, pintatzailleak, margolariak.
Alzola Atalak 77.
Picasso, gainera, pintatzailea da, eta Dali dibujogile on-on bat.
MEIG I 68.
v. tbn.
Pintatzaille: Arr May 185. Pintatzalle: EE 1885a, 146. En DFrec hay 3 ejs. de pintatzaile.
2.
Pintor de brocha gorda.
Orma ta tabiketan ieltsoz luzidu; / Gero edurra legez ederto zuritu, / Azkenez pinturazko lorakaz politu; / Erakutsirik neure abilidadea, / Danak deitu dagiden Blas pintatzallea.
AB AmaE 214.
Arrazko edo panderu-pintatzaile bategaz itzbatu nintzan, ari koloregaiak apurtzeko.
Or Tormes 119.
Aitaren bizimoduari segitu zioten, linternero ta pintatzalle. In.
PArt Ustez 11.
Ez degu bada egunero ikusten, padera baño itxusiyagoko neskatxak, ederrak, zoragarrizko panpoxak agertzen dirala? [...] Ez dakizu bada, gaurko egunian diran pintatzalleik azkarrenak emakumiak dirala? Alz Txib 92s.