sortitz
1.
(H),
sortiz (Lar, Hb).
"Naturaleza"
Lar.
"Nature, essence, être"
Hb.
Zeiñ aundientsu ta polita ageri dan sortitza Piarres agotaren alaba Mari ederraren begietan.
Arzac EE
1884a, 133.
Zelako doe ederrak isurten / sortitzak ditu gazte denporan.
AB AmaE 386.
Sortitza laster abiauko jaku / egunak moztzen.
Ib. 387.
Nola maiatzean sortitz guztiya dagoen txukundua, apaindua, galaitua.
Etxeg EE
1885b, 314.
Zein damorrigarria egoan Sortitza (naturaleza)!
Ag AL 109.
Ekaitz indarrez indar nastuak / astinka larri / sortitz-garai bat itxas altsuak / ziñez dirudi.
EA EEs
1913, 117.
Sortitza alaia zegoanean / egiten bagendun parra, / ekusirikan itun dagola / nork eragotzi negarra?
Arruti ( in
Onaind MEOE 820
).
2.
Naturaleza, esencia de un ser.
Hazkurriak hala haurraren sorthiza osoki khanbiatürik.
Egiat 56.
3.
Naturaleza, nacionalidad.
--Badirade gertaldiak Españako iritarra izatea galdu litzakeanik? --Lau: 1. Erbestean sortitza iritxi dalako.
EConst 28.