salutadore
(V, G, AN, L, BN, S; Dv),
saludadore (Lcc)
Ref.:
A; AEF 1931, 62 y 1955, 117; Iz ArOñ .
"Saludador"
Lcc.
"Se llama así al séptimo hijo varón de una familia, porque se le atribuye la virtud de curar. La superstición popular exige que no haya habido ninguna hembra entre los siete y se imagina una cruz en la lengua del privilegiado. En algunos pueblos, suponen lo mismo tratándose de la menor de siete hermanas sin hermano"
A.
"Para la curación de la rabia han solido acudir a salutadores (G-goi)"
AEF 1955, 117.
Beraz etxake sinitzerik emon biar salutadoren naste ta bedeinkazinoai?
CrIc 53.
Fu ematea saludadore enbusteroek ta orreki libratuko dela errabiatik.
LE-Ir.
Sorgin, duende eta salutadoreaz itzegitera.
Arr CDoc 109 (ap. Zait EG
1958, 417
).
Beharbada gure irakurtzale gaztek ez dakite zer den "salutadore" bat? Gure zaharrek izen hori emaiten zioten "jainko ttipi", "donatu" edo "basa-medikueri".
Herr 16-5-1963, 1.
Jakite soila hitz-jario alferretatik bereizten [saiatu zen]. Ez zen inolaz ere gaur barruti horretan kaletar-jantzian dabiltzan salutadore horietakoa.
MIH 49.
v. tbn. Auspoa 32, 42.