NOEREN ONTZIA

Ez gara deus ere, beirakiaren pare gara, eta are beirakia baino perilos eta hauskorrago. Ez dugu beirakiak bezainbat indar eta soportu ere. […] Zer da beirazko ontzia baino gauza samurragorik eta hauskorragorik? Eta alabaina, altxatzen eta begiratzen denean, irauten du mendez mende. Zeren erortzearen peril badu ere, ez ordea, ez du sukarraren edo zahartzearen perilik. Beraz, beirakia baino perilosago gara eta ezdeusago. Zeren behaztoparik, eroririk edo eritasunik ez gertatuagatik ere, eta geure buruak ahalik eta hobekiena errekaitatu eta begiratuagatik ere, adinak berak eramaten baikaitu.

Beti goaz, ez gara behin ere baratzen. Uraren pare gara; ura bezala linburtzen gara. Gure gorputzak ur-lasterra bezala doaz. Ez gara behin ere ur batean bitan sartzen; uraren izena beti da bat, ez ordea ura. Zeren nola beti baitoa, eta beti aldatuaz, ez da behin ere lehena. Ez eta, bada, gu ere, nola betiere baikoaz, eta beti aldatuaz eta mudatuaz, ez gara behin ere lehenak. Eta ezperen, beha ezazu nola pertsona bat gaztetik zahartzera, eta are batzuetan urtetik urtera ere, aldatzen eta ezeztatzen den, idurian ere lehena ez dirudiela jartzen den, zein diferent egiten den.

Vita nostra naviganti similis est; is namque qui navigat, stat, iacet, vadit, quia impulsu navis ducitur. Gure bizitzea itsasoz doana bezala da, dio San Gregoriok; itsasoz doana, jatean, edatean, lo datzanean, eta are jarririk dagoenean ere, badoa, ez da orduan ere baratzen. Zeren ontziak, nahi ez badu ere, berekin baitarama. Hala garamatza, bada, gu ere geure adinak eta denborak berekin: ez da pausatzerik, ez da gelditzerik, eta ez trikatzerik.

URGELL LÁZARO, Blanca (2015). Axular, Gero. Blanca Urgell Lázaro (edizio kritikoa). Mendaur bilduma VI. Iruñea: Nafarroako Gobernua, Hezkuntza Departamentua; Bilbo: Euskaltzaindia. (35-36).