NOEREN ONTZIA

Bildotsa eta otsoa heldu ziren bakoitza bere aldetik edatera ibaira. Otsoak edaten zuen goiko aldean, eta bildotsak behekoan, edo uraz behetik. Otsoak ikusirik bildotsa, dirautsa:

—Zertako lohitu didazu ura, edaten nengoen artean?

Bildots gaixoak erantzun zion otzanto:

—Zelan lohitu niezazukeen zuri ura zure aldetik badator nik edaten dudana?

Otso dongeak, egiari jaramon gabe, dirautsa:

—Eta zertako dongaro esaten didazu?

Bildotsak erantzun zion:

—Ez dizut gaizkirik esan, ez lotsarik galdu.

Orduan, arretondo txarrez, begirakune astun eta albokerako bategaz:

—Sei hilabete dira zure gurasoak egin zidala beste hainbeste.

—Zelan hori izan liteke —dirautsa bildotsak—, artean jaio ez banintzen? Zertako da niri errua ezartzea?

—Den legez dela —dio otsoak—, zuk galdu didazu neure larrea, belarra janez. Lapur zital bat zara.

—Bene-benetan dirautsut —esan zion bildotsak—, ez zaizkidala oraindino haginak irten, eta ezin nik jan niezazukeen belarrik.

Otsoak ez zeukanean zer erregutatu gehiago, dirautsa:

—Ez dakit nik zelan erantzun zure berbei, baina afaldu behar dut zugaz.

Hala hartu eta sabeleratu zuen.

Ipuin honek esan gura du dongeen artean egiak ez daukala lekurik. Indarra bakarrik dela agintzen duena. Herri bakoitzean daude honelako otso gosetuak. Egiten dira bihotz gogorreko; diru-goseak darabiltza aitzakia eta sesio bila, edateko nekazarien odola eta argalen beharra eurenganatzeko.

Horregatik,
egia eduki egizu gauza alfertzat
donge asmodun eta askojakinentzat.

Iturria: Klasikoen Gordailua.