NOEREN ONTZIA

Ikusten duzu goizean,
argia hasten denean,
menditto baten gainean,
etxe ttikitto aitzin xuri bat
lau haitz handiren artean,
iturritto bat aldean,
xakur xuri bat atean,
han bizi naiz ni bakean!

Nahiz ez den gaztelua,
maite dut nik sorlekua,
aiten aitek hautatua;
etxetik kanpo zait iduritzen
nonbait naizela galdua,
nola han bainaiz sortua,
han dut utziko mundua,
galtzen ez badut zentzua.

Ez da lurrean gizonik,
printzerik ez erregerik,
ni baino hobeki denik;
badut andrea, badut semea,
badut alaba ere nik,
osasun ona batetik,
ontasun aski bertzetik,
zer nahiko dut bertzerik?

Goizean hasiz lanean,
arratsa heldu denean
nagusi naiz mahainean;
giristino bat ona dut hartu
nik, emaztea hartzean;
ez du mehe egunean
sartuko ustekabean,
xingar hexur bat eltzean.

Etxean ditut nereak,
akilo, aitzur, goldeak,
uztarri eta hedeak;
iazko bihiaz ditut oraino
zoko guziak beteak;
nola iragan urteak
ematen badu bertzeak,
ez gaitu hilen goseak.

Landako hiru behiak,
esnez hanpatu ditiak,
aratze eta ergiak,
bi idi handi kopeta zuri,
bizkar beltz, adar handiak,
zikiro, bildots guriak,
ahuntzak eta ardiak...
nereak dire guziak!

Ez dugu behar lurrean,
aise bizirik etxean,
utzi laguna gabean;
jende beharrek ez dute jotzen
gure etxeko atean,
non ez duten mahainean,
otuntz-ordua denean,
lekua gure aldean.

Piarres nere semea,
nahiz oraino gaztea,
da mutiko bat ernea;
goizean goizik bazken erdira
badarama artaldea,
baitu nere egitea,
segituz nere bidea,
ez du galduko etxea.

Nere alaba Kattalin
bere hameka urtekin,
ongi doa amarekin;
begiak ditu, amak bezala,
zeru-zola bezain urdin;
oraiko itxurarekin,
uste dut denborarekin,
andre on bat dion egin.

Nere emazte Maria
ez da andre bat handia,
baina bai emazte garbia;
musu batentzat etxean badut
nik nahi dudan guzia;
galdegiten dut grazia,
dudan bezala hasia,
akabatzeko bizia!

Elizanbururen eskuizkribuan oinarritutako bertsioa, grafia eguneratuta